Het was 4 maart, toen ik met de ferry van Wellington naar Picton reisde. Officieel was het sinds 1 maart al herfst, maar de temperatuur voelde aan als hartje zomer. Ik stapte weer op de Stray bus op weg naar Nelson. Nelson gaf mij meteen al een goed gevoel. Het zonnetje scheen volop en het stadje zag er gezellig uit. Ik was weer toe aan nieuwe contacten en werd onmiddellijk hartelijk verwelkomd door mijn kamergenoten in het hostel. Een van die kamergenoten was Amber uit Nederland, waarmee ik Facebook en telefoonnummers uitwisselde om elkaar later weer te zien. Elke zaterdag is er een gezellige markt in Nelson met allerlei lekkernijtjes. Ik bezocht de markt en ging 's middags naar de plaatselijke kathedraal, de Queens Gardens (een mini parkje met mooie tuinen) en the Centre of New Zealand. Daar had ik een super mooi uitzicht over Nelson en Abel Tasman. De volgende dag stapte ik weer op de bus, maar besloot dat Nelson het waard was om naar terug te komen.

Bij de bus wachtte mij een onverwachte leuke verrassing. Rachelle (die ik in mijn eerste week in NZ had ontmoet en waar ik nog steeds contact mee had) stond ook op de bus te wachten! Tot en met Wanaka hadden we hetzelfde schema, dus ik had meteen een leuk reismaatje. We kletsten wat bij op weg naar Abel Tasman National Park. Ik schreef me in om de volgende dag te gaan hang gliden en reserveerde een watertaxi. Die avond hadden we een groepsmaaltijd en werd er gedronken. Gezellig!

De volgende ochtend was het tijd om te hang gliden. Een adrenaline activiteit hoort er nu eenmaal bij als je naar NZ komt. Van hoogtevrees heb ik geen last, maar wel van valvrees. Een skydive of bungee jump zit er dus niet in. Echter, hang gliden leek me heel geschikt. Je springt dan namelijk niet van grote hoogte naar beneden, maar vliegt eerst omhoog met een soort vlieger die wordt getrokken door een vliegtuigje. Na ongeveer 10 minuten wordt je losgelaten en "glij" je langzaam naar beneden. Tenzij je instructeur gekke trucjes doet, dan gaat het allemaal een stuk sneller. Al met al een super ervaring!

Vervolgens was het tijd voor de watertaxi! Ja, dat is een taxi op het water. De taxi bracht me naar Angorage Bay in Abel Tasman. Onderweg zagen we Split Apple Rock en een groepje zeehonden. Super cute! Ik raakte aan de praat met een groepje meiden, en ze nodigden mij uit om samen met ze terug naar de camping te lopen (12 km). Het was erg gezellig, maar de wandeling was zwaarder dan verwacht. Na de Tangariro Crossing had ik een vals gevoel van onverslaanbaarheid gekregen. In de volle zon was het eigenlijk niet te doen. Gelukkig was het grootste deel door beschutte gebieden en uiteindelijk voel je je dan toch weer voldaan. 's Avonds kookte ik een heerlijke maaltijd samen met Rachelle en ging ik lekker vroeg naar bed. Ik was doodop van deze perfectie dag.

9 Maart arriveerde de bus in Franz Josef. Daar zouden we de kans krijgen om de Ice Explorer te doen. Je vliegt dan met een helicopter naar de gletsjer om die te beklimmen. Helaas is de Ice Explorer afhankelijk van het weer en regent het vrijwel altijd aan de westkust van het Zuidereiland. De Ice Explorer ging dus niet door. Balen want het scheen een super ervaring te zijn! Aan de andere kant 'bespaarde' ik hierdoor wel $315, wat ik dan weer niet erg vond. Toch was het niet onmogelijk om de gletsjer te zien. Toen het weer eenmaal opklaarde deed iedereen de hike naar de gletsjer. Niet zo spectaculair als de Ice Explorer, maar ik heb toch de gletsjer kunnen zien (op kilometers afstand). 11 maart reden we van Franz Josef naar Wanaka. Dit was zonder twijfel de mooiste busreis. Het landschap is zo onvoorstelbaar mooi!

De bus vertrok de volgende dag weer, maar ik bleef nog 2 dagen in Wanaka. Er was een A&P show, die Rachelle en ik bezochten. A&P staat denk ik voor agriculture and pets, want het was een soort vee en huisdieren evenement. Wat heb ik genoten! Het veld stond vol met kraampjes, er was muziek en er waren shows en wedstrijden. We zagen paardenshows, een Jack Russell race (die helemaal mis ging omdat de hondjes alle kanten op renden, behalve de goede) en een schapenhonden wedstrijd. Bij deze wedstrijd moesten Border Collies 3 schapen zo snel en keurig mogelijk over een parcours leiden. Zo leuk! Het was een echt boeren feest. Het leukste vond ik dat het een echt lokaal evenement was. Eens iets anders dan alle standaard toeristische ervaringen. Daarnaast is Wanaka een prachtig plaatsje. Een klein stadje midden tussen de bergen. Het lijkt haast onwerkelijk.

Intussen was Amber ook in Wanaka aangekomen. De tweede dag trokken we dan ook met z'n drieën op. Alweer een top dag!

Volgende stop: Queenstown. THE PARTY TOWN (zo werd beweerd). Queenstown is net zo mooi als Wanaka, maar super toeristisch en druk. Ik begon mijn verblijf in Queenstown rustig met een filmavond in het hostel (Jurassic World) en gratis popcorn. De volgende dag ontmoette ik Amber, Rachelle en een aantal anderen van de Stray bus. We aten de beroemde Fergburger (gigantische burger), gingen naar de bioscoop (How to be Single) en dronken gezellig samen. Daarna was het tijd voor: Party Hardy!!! WAT. EEN. SUPER. NACHT.

Na de feest nacht kon ik gelukkig uitslapen. 's Middags (16 maart) was het tijd voor mijn LOTR tour. Met een klein groepje verkenden we met een 4WD de omgeving. De tour was op zich leuk, maar niet zoals ik had verwacht. De LOTR tour in Wellington vond ik veel leuker. De tour in Queenstown ging maar 60% echt over LOTR en de rest was algemene info/historie over de omgeving. Wat ook interessant is, maar niet waarvoor ik de tour had geboekt (zeker niet voor die prijs).

Na deze dag was mijn eerste avontuur in Queenstown alweer voorbij. Ik zou nog 3 keer terugkomen. Maar eerst was het tijd voor the deep south; oftewel Milford Sound en Stewart Island. Daar schrijf ik over in mijn volgende blog.

Toedels!