Wauw het is intussen alweer een maand geleden dat ik voor het laatst iets heb geschreven. Ik heb ondertussen al zoveel gezien en gedaan, dat het teveel lijkt om allemaal te vertellen. Ik houd het dus nu even bij mijn laatste dagen op het Noordereiland, ook al zit ik nu al een paar weken op het Zuidereiland.
Na Taupo reed ik met de bus naar Blue Duck Station. Een hostel in de middle of nowhere, maar wel met een prachtige omgeving. Daar heb ik voor het eerst sinds jaren weer paardgereden. Omdat ik dat nogal spannend vond kreeg ik een van de 'makkelijkste' paarden. Het ging prima en was erg leuk. Daarna nog een safari tochtje en de geslaagde dag was alweer voorbij. Volgende stop: Tangariro National Park.

"Als ik het overleef, laat ik jullie weten hoe het was." Dat is het laatste dat ik schreef in mijn vorige blog over de Tangariro Crossing. Nou surprise: ik heb het overleefd! We hadden gelukkig mooi weer, wat de tocht al een stuk leuker maakt. Hoewel ik me van te voren ontzettend zorgen maakte of ik wel fit genoeg zou zijn voor de hike, ging het beter dan verwacht. De 19,4 km lange tocht was zeker zwaar. Aan het begin had ik het super heet en was ik bang dat ik te kort water zou hebben omdat ik het liefst alles in een keer op wilde drinken (ik had iets meer dan 2 liter mee); vervolgens kwamen de 'devils stairs'. Een enorme reeks trappen waar geen einde aan lijkt te komen. Eenmaal boven dacht ik het ergste gehad te hebben. Niet dus. Voor een korte tijd was de grond redelijk plat, maar vervolgens moest er weer geklommen worden. Dit keer zonder keurige treden, maar echt klimmen, met niks om je aan vast te houden. Ik begon de devils stairs helemaal te missen en vroeg me af waar ik aan begonnen was.Daarbij was het ook nog eens spitsuur, dus je kon ook niet lekker op je eigen tempo doorlopen. Het ergste is dat er mensen rondlopen met baby's en kleine kinderen. Je bent toch niet goed bij je hoofd als je de Tangariro Crossing met kleine kinderen doet?!
Eenmaal boven konden we weer even bijkomen en van het uitzicht genieten (the Emerald lakes). Waarop we vervolgens weer naar beneden moesten klauteren. Ik zeg klauteren want normaal lopen kon je het niet noemen. Als je je angst opzij zet kun je heel snel naar beneden 'glijden' alleen was ik (en vele anderen met mij) constant bang om te vallen. Het leek eigenlijk een beetje op skiën. De rest van de tocht was prima te doen. Uiteindelijk was ik samen met mijn wandelgenootje na 7 uur bij het verzamelpunt. Precies het gemiddelde aantal uur dat voor de hike staat. Opgelucht en trots wachtten we op de bus die ons op zou halen. Als je de laatste bus mist en ze komen terug voor je, moet je $200 pp betalen!
Al met al was de crossing super mooi en indrukwekkend. Zwaar, maar haalbaar. En als je aan het einde staat voel je je zo voldaan. Ik zou het zo nog een keer doen.

Na het Tangariro National Park vertrokken we naar Wellington. Daar zou ik ongeveer een week wwoofen bij een Nieuw-Zeelands gezin. Ik had expres een familie in de stad gekozen, in plaats van een boerderij. Ik kreeg bij dit gezin genoeg kansen om na mijn werkzaamheden het stadscentrum te verkennen. Als werk wiedde ik de tuin, deed ik de afwas en stofzuigde ik. Het gezin, bestaande uit een ouder stel waarvan de kinderen al het huis uit waren, woont op ongeveer een uur loopafstand van het centrum, maar bood regelmatig lifts aan naar de stad. Er waren verschillende andere wwoofers, maar de meeste tijd bracht ik door met een Engelse jongen en een Duitse jongen. Helaas had ik hier niet zo'n goed contact mee als ik had gehoopt, dat ik al snel heimwee begon te krijgen. Een LOTR dagtour bracht hier enigszins verandering in. 's Ochtends vroeg stapte ik in een bus vol LOTR fans, waarna de chauffeur/gids ons naar verschillende filmlocaties bracht in de omgeving van Wellington. Ze brachten props mee, waaronder het zwaard Sting van Elijah Wood (Frodo) dat ik aan heb kunnen raken! Super leuk zo'n dag waarbij je zonder problemen de complete nerd kunt uithangen. De sets van de films waren natuurlijk al lang al weg, dus door middel van screenshots en foto's liet onze gids zien welke locaties in de films waren. Zo konden we precies op dezelfde plaatsen foto's maken. Lunch en een bezoek aan de WETA Cave waren inclusief. Kortom ik heb gedaan waar ik voor gekomen was en heb me enorm vermaakt.
Wellington is blijkbaar echt een LOTR/Peter Jackson stad want zelfs op het vliegveld hangen gigantische Hobbit figuren. Mijn wwoof host was zo lief om me mee naar het vliegveld te nemen zodat ik de figuren kon zien. Er hangt een grote kop van Smaug de draak, waarvan het oog zelfs beweegt als je langsloopt! Verder hangen er een gigantische Gollum die vis probeert te vangen en Gandalf die met de adelaren meevliegt. Mijn host was zelfs zo lief dat ze na het vliegveld langs Peter Jacksons huis reed!! De beste vriendin van haar moeder was namelijk goed bevriend met de Jacksons en zo had haar moeder dus PJ dus ook ontmoet. Niets kon mijn dag nog verpesten.
Na 1,5 week was het weer tijd om te vertrekken. Daar was ik wel aan toe. Ik had behoefte aan nieuwe contacten op de volgende Stray bus, want van die jongens had ik echt genoeg. Vrijdagochtend 4 maart bracht mijn host me naar de ferry. Een super luxe ferry met slaaphutten, café, stilteruimte en een bioscoop.
Iedereen zegt dat het Zuidereiland mooier is dan het Noordereiland, dus ik was enorm benieuwd.
Bergen, gletsjers en fjorden here I come!