Een moeilijk afscheid

Vandaag is mijn laatste dag in Nieuw-Zeeland

. Voor degenen die mijn blog volgden, sorry dat ik niet meer geschreven heb. Maar alles samengevat was deze reis geweldig! Ik ben zo ontzettend blij dat ik de stap genomen heb om door Nieuw-Zeeland te reizen en heb echt van geen enkele beslissing spijt.

Natuurlijk zat het jaar vol met zowel hoogte punten als mindere punten (geen diepte

), maar alles samen maakte dit tot het beste jaar van mijn leven. Ik kan werkelijk iedereen aanraden om een dergelijke reis te maken. Ik heb prachtige dingen gezien en ervaren; ontzettend veel mensen van verschillende landen en culturen ontmoet; nieuwe vrienden gemaakt, en ontdekt dat ik meer kan/durf en sterker ben dan ik ooit gedacht had.

Wat een jaar geleden als een grote stap leek (voor een jaar naar de andere kant van de wereld) lijkt nu een kleine stap. Nieuw-Zeeland is een nieuw thuis voor mij geworden, maar aan de andere kant ben ik door deze reis ook Nederland meer gaan waarderen. Toch verlang ik er niet naar om weer naar huis te gaan. Sorry, vat dit niet persoonlijk op. Maar ik wil nog veel meer van de wereld zien. Wanneer en hoe ik dat doe, dat weet ik nog niet. Ik heb in elk geval genoeg vrienden van over de hele wereld gemaakt om te bezoeken.

Nu ga ik nog eventjes verder huilen omdat ik NZ zo ga missen, maar morgen is het tijd voor mijn nieuwe avontuur. Om 7:15 vlieg ik namelijk naar Melbourne en ga daarna samen met mijn lieve moeder langs de oostkust van Australie reizen!

Tot snel!

The South Island Pt. 1

Het was 4 maart, toen ik met de ferry van Wellington naar Picton reisde. Officieel was het sinds 1 maart al herfst, maar de temperatuur voelde aan als hartje zomer. Ik stapte weer op de Stray bus op weg naar Nelson. Nelson gaf mij meteen al een goed gevoel. Het zonnetje scheen volop en het stadje zag er gezellig uit. Ik was weer toe aan nieuwe contacten en werd onmiddellijk hartelijk verwelkomd door mijn kamergenoten in het hostel. Een van die kamergenoten was Amber uit Nederland, waarmee ik Facebook en telefoonnummers uitwisselde om elkaar later weer te zien. Elke zaterdag is er een gezellige markt in Nelson met allerlei lekkernijtjes. Ik bezocht de markt en ging 's middags naar de plaatselijke kathedraal, de Queens Gardens (een mini parkje met mooie tuinen) en the Centre of New Zealand. Daar had ik een super mooi uitzicht over Nelson en Abel Tasman. De volgende dag stapte ik weer op de bus, maar besloot dat Nelson het waard was om naar terug te komen.

Bij de bus wachtte mij een onverwachte leuke verrassing. Rachelle (die ik in mijn eerste week in NZ had ontmoet en waar ik nog steeds contact mee had) stond ook op de bus te wachten! Tot en met Wanaka hadden we hetzelfde schema, dus ik had meteen een leuk reismaatje. We kletsten wat bij op weg naar Abel Tasman National Park. Ik schreef me in om de volgende dag te gaan hang gliden en reserveerde een watertaxi. Die avond hadden we een groepsmaaltijd en werd er gedronken. Gezellig!

De volgende ochtend was het tijd om te hang gliden. Een adrenaline activiteit hoort er nu eenmaal bij als je naar NZ komt. Van hoogtevrees heb ik geen last, maar wel van valvrees. Een skydive of bungee jump zit er dus niet in. Echter, hang gliden leek me heel geschikt. Je springt dan namelijk niet van grote hoogte naar beneden, maar vliegt eerst omhoog met een soort vlieger die wordt getrokken door een vliegtuigje. Na ongeveer 10 minuten wordt je losgelaten en "glij" je langzaam naar beneden. Tenzij je instructeur gekke trucjes doet, dan gaat het allemaal een stuk sneller. Al met al een super ervaring!

Vervolgens was het tijd voor de watertaxi! Ja, dat is een taxi op het water. De taxi bracht me naar Angorage Bay in Abel Tasman. Onderweg zagen we Split Apple Rock en een groepje zeehonden. Super cute! Ik raakte aan de praat met een groepje meiden, en ze nodigden mij uit om samen met ze terug naar de camping te lopen (12 km). Het was erg gezellig, maar de wandeling was zwaarder dan verwacht. Na de Tangariro Crossing had ik een vals gevoel van onverslaanbaarheid gekregen. In de volle zon was het eigenlijk niet te doen. Gelukkig was het grootste deel door beschutte gebieden en uiteindelijk voel je je dan toch weer voldaan. 's Avonds kookte ik een heerlijke maaltijd samen met Rachelle en ging ik lekker vroeg naar bed. Ik was doodop van deze perfectie dag.

9 Maart arriveerde de bus in Franz Josef. Daar zouden we de kans krijgen om de Ice Explorer te doen. Je vliegt dan met een helicopter naar de gletsjer om die te beklimmen. Helaas is de Ice Explorer afhankelijk van het weer en regent het vrijwel altijd aan de westkust van het Zuidereiland. De Ice Explorer ging dus niet door. Balen want het scheen een super ervaring te zijn! Aan de andere kant 'bespaarde' ik hierdoor wel $315, wat ik dan weer niet erg vond. Toch was het niet onmogelijk om de gletsjer te zien. Toen het weer eenmaal opklaarde deed iedereen de hike naar de gletsjer. Niet zo spectaculair als de Ice Explorer, maar ik heb toch de gletsjer kunnen zien (op kilometers afstand). 11 maart reden we van Franz Josef naar Wanaka. Dit was zonder twijfel de mooiste busreis. Het landschap is zo onvoorstelbaar mooi!

De bus vertrok de volgende dag weer, maar ik bleef nog 2 dagen in Wanaka. Er was een A&P show, die Rachelle en ik bezochten. A&P staat denk ik voor agriculture and pets, want het was een soort vee en huisdieren evenement. Wat heb ik genoten! Het veld stond vol met kraampjes, er was muziek en er waren shows en wedstrijden. We zagen paardenshows, een Jack Russell race (die helemaal mis ging omdat de hondjes alle kanten op renden, behalve de goede) en een schapenhonden wedstrijd. Bij deze wedstrijd moesten Border Collies 3 schapen zo snel en keurig mogelijk over een parcours leiden. Zo leuk! Het was een echt boeren feest. Het leukste vond ik dat het een echt lokaal evenement was. Eens iets anders dan alle standaard toeristische ervaringen. Daarnaast is Wanaka een prachtig plaatsje. Een klein stadje midden tussen de bergen. Het lijkt haast onwerkelijk.

Intussen was Amber ook in Wanaka aangekomen. De tweede dag trokken we dan ook met z'n drieën op. Alweer een top dag!

Volgende stop: Queenstown. THE PARTY TOWN (zo werd beweerd). Queenstown is net zo mooi als Wanaka, maar super toeristisch en druk. Ik begon mijn verblijf in Queenstown rustig met een filmavond in het hostel (Jurassic World) en gratis popcorn. De volgende dag ontmoette ik Amber, Rachelle en een aantal anderen van de Stray bus. We aten de beroemde Fergburger (gigantische burger), gingen naar de bioscoop (How to be Single) en dronken gezellig samen. Daarna was het tijd voor: Party Hardy!!! WAT. EEN. SUPER. NACHT.

Na de feest nacht kon ik gelukkig uitslapen. 's Middags (16 maart) was het tijd voor mijn LOTR tour. Met een klein groepje verkenden we met een 4WD de omgeving. De tour was op zich leuk, maar niet zoals ik had verwacht. De LOTR tour in Wellington vond ik veel leuker. De tour in Queenstown ging maar 60% echt over LOTR en de rest was algemene info/historie over de omgeving. Wat ook interessant is, maar niet waarvoor ik de tour had geboekt (zeker niet voor die prijs).

Na deze dag was mijn eerste avontuur in Queenstown alweer voorbij. Ik zou nog 3 keer terugkomen. Maar eerst was het tijd voor the deep south; oftewel Milford Sound en Stewart Island. Daar schrijf ik over in mijn volgende blog.

Toedels!

Tangariro Crossing, LOTR tour en wwoofing

Wauw het is intussen alweer een maand geleden dat ik voor het laatst iets heb geschreven. Ik heb ondertussen al zoveel gezien en gedaan, dat het teveel lijkt om allemaal te vertellen. Ik houd het dus nu even bij mijn laatste dagen op het Noordereiland, ook al zit ik nu al een paar weken op het Zuidereiland.
Na Taupo reed ik met de bus naar Blue Duck Station. Een hostel in de middle of nowhere, maar wel met een prachtige omgeving. Daar heb ik voor het eerst sinds jaren weer paardgereden. Omdat ik dat nogal spannend vond kreeg ik een van de 'makkelijkste' paarden. Het ging prima en was erg leuk. Daarna nog een safari tochtje en de geslaagde dag was alweer voorbij. Volgende stop: Tangariro National Park.

"Als ik het overleef, laat ik jullie weten hoe het was." Dat is het laatste dat ik schreef in mijn vorige blog over de Tangariro Crossing. Nou surprise: ik heb het overleefd! We hadden gelukkig mooi weer, wat de tocht al een stuk leuker maakt. Hoewel ik me van te voren ontzettend zorgen maakte of ik wel fit genoeg zou zijn voor de hike, ging het beter dan verwacht. De 19,4 km lange tocht was zeker zwaar. Aan het begin had ik het super heet en was ik bang dat ik te kort water zou hebben omdat ik het liefst alles in een keer op wilde drinken (ik had iets meer dan 2 liter mee); vervolgens kwamen de 'devils stairs'. Een enorme reeks trappen waar geen einde aan lijkt te komen. Eenmaal boven dacht ik het ergste gehad te hebben. Niet dus. Voor een korte tijd was de grond redelijk plat, maar vervolgens moest er weer geklommen worden. Dit keer zonder keurige treden, maar echt klimmen, met niks om je aan vast te houden. Ik begon de devils stairs helemaal te missen en vroeg me af waar ik aan begonnen was.Daarbij was het ook nog eens spitsuur, dus je kon ook niet lekker op je eigen tempo doorlopen. Het ergste is dat er mensen rondlopen met baby's en kleine kinderen. Je bent toch niet goed bij je hoofd als je de Tangariro Crossing met kleine kinderen doet?!
Eenmaal boven konden we weer even bijkomen en van het uitzicht genieten (the Emerald lakes). Waarop we vervolgens weer naar beneden moesten klauteren. Ik zeg klauteren want normaal lopen kon je het niet noemen. Als je je angst opzij zet kun je heel snel naar beneden 'glijden' alleen was ik (en vele anderen met mij) constant bang om te vallen. Het leek eigenlijk een beetje op skiën. De rest van de tocht was prima te doen. Uiteindelijk was ik samen met mijn wandelgenootje na 7 uur bij het verzamelpunt. Precies het gemiddelde aantal uur dat voor de hike staat. Opgelucht en trots wachtten we op de bus die ons op zou halen. Als je de laatste bus mist en ze komen terug voor je, moet je $200 pp betalen!
Al met al was de crossing super mooi en indrukwekkend. Zwaar, maar haalbaar. En als je aan het einde staat voel je je zo voldaan. Ik zou het zo nog een keer doen.

Na het Tangariro National Park vertrokken we naar Wellington. Daar zou ik ongeveer een week wwoofen bij een Nieuw-Zeelands gezin. Ik had expres een familie in de stad gekozen, in plaats van een boerderij. Ik kreeg bij dit gezin genoeg kansen om na mijn werkzaamheden het stadscentrum te verkennen. Als werk wiedde ik de tuin, deed ik de afwas en stofzuigde ik. Het gezin, bestaande uit een ouder stel waarvan de kinderen al het huis uit waren, woont op ongeveer een uur loopafstand van het centrum, maar bood regelmatig lifts aan naar de stad. Er waren verschillende andere wwoofers, maar de meeste tijd bracht ik door met een Engelse jongen en een Duitse jongen. Helaas had ik hier niet zo'n goed contact mee als ik had gehoopt, dat ik al snel heimwee begon te krijgen. Een LOTR dagtour bracht hier enigszins verandering in. 's Ochtends vroeg stapte ik in een bus vol LOTR fans, waarna de chauffeur/gids ons naar verschillende filmlocaties bracht in de omgeving van Wellington. Ze brachten props mee, waaronder het zwaard Sting van Elijah Wood (Frodo) dat ik aan heb kunnen raken! Super leuk zo'n dag waarbij je zonder problemen de complete nerd kunt uithangen. De sets van de films waren natuurlijk al lang al weg, dus door middel van screenshots en foto's liet onze gids zien welke locaties in de films waren. Zo konden we precies op dezelfde plaatsen foto's maken. Lunch en een bezoek aan de WETA Cave waren inclusief. Kortom ik heb gedaan waar ik voor gekomen was en heb me enorm vermaakt.
Wellington is blijkbaar echt een LOTR/Peter Jackson stad want zelfs op het vliegveld hangen gigantische Hobbit figuren. Mijn wwoof host was zo lief om me mee naar het vliegveld te nemen zodat ik de figuren kon zien. Er hangt een grote kop van Smaug de draak, waarvan het oog zelfs beweegt als je langsloopt! Verder hangen er een gigantische Gollum die vis probeert te vangen en Gandalf die met de adelaren meevliegt. Mijn host was zelfs zo lief dat ze na het vliegveld langs Peter Jacksons huis reed!! De beste vriendin van haar moeder was namelijk goed bevriend met de Jacksons en zo had haar moeder dus PJ dus ook ontmoet. Niets kon mijn dag nog verpesten.
Na 1,5 week was het weer tijd om te vertrekken. Daar was ik wel aan toe. Ik had behoefte aan nieuwe contacten op de volgende Stray bus, want van die jongens had ik echt genoeg. Vrijdagochtend 4 maart bracht mijn host me naar de ferry. Een super luxe ferry met slaaphutten, café, stilteruimte en een bioscoop.
Iedereen zegt dat het Zuidereiland mooier is dan het Noordereiland, dus ik was enorm benieuwd.
Bergen, gletsjers en fjorden here I come!

Hobbits, hangi en de geur van rotte eieren

Wauw wat kan de tijd toch snel gaan. Ik merk dat ik tijd nodig heb om bij te komen van het reizen en alles op een rijtje te zetten. Er is veel gebeurd en ik heb veel gezien. Na mijn vorige verhaal stapte ik op een nieuwe Stray bus op weg naar Mourea. In de bus kwam ik een oude bekende tegen dus dat was heel gezellig, onder andere omdat we ontzettend moesten lachen om de buschauffeur. Dat is zonder de twijfel de leukste buschauffeur waar ik ooit mee heb gereisd. Het was een Maori man met een ontzettend vrolijke en grappige persoonlijkheid. Ik kan er verder over uitweiden, maar je had er gewoon bij moeten zijn.
In Mourea werden we verwelkomd in een Marae (traditioneel Maori huis). Er was een hele inwijding waarbij er werd gezongen en we allemaal met de neuzen elkaar aan moesten tikken. Het voelde een beetje awkward om te doen, maar het was wel grappig. Vervolgens werd er voor ons gedanst en leerden wij zelf ook een dans. De mannen leerden de Haka (warrior dance) en de vrouwen een andere dans waarvan ik helaas de naam ben vergeten.
De volgende dag (2 februari) reden we naar Rotorua, waar ik Hobbiton zou bezoeken; een van de redenen dat ik naar NZ ben gekomen. Ik had al van mensen gehoord dat het erg duur is voor wat je ervoor terugkrijgt en dat je niet bij de huisjes naar binnen kunt. Ik had hierdoor geen onrealistisch hoge verwachtingen. Als een echte LOTR/Hobbit fan, vond ik Hobbiton dan ook fantastisch. Alles wordt zo goed bijgehouden; het gras is groen en staan mooie bloemen en er vliegen overal vlinders. Het is net alsof je een sprookje binnenstapt. Het enige wat ik minder vond, was dat ik maar 15 minuten kreeg om naar de wc te gaan, drinken te halen en de giftshop te bezoeken. Want voor een LOTR giftshop heb ik natuurlijk minstens een uur nodig. Hun verlies, want anders had ik misschien meer gekocht.

Ik bleef 3 nachten in Rotorua, in een ander hostel dan de meeste Stray reizigers, dus was weer eventjes "alleen". Het hostel waar ik verbleef was super fijn. Ik sliep in een los eenpersoonsbed (dus geen stapelbed voor de verandering), had een groot kluisje, de keuken was modern en schoon, badkamers waren netjes en ik kreeg gratis WiFi (wel 2 GB per nacht, dus 6 GB wat ik niet allemaal gebruikte). Er waren fijne zitplekjes, boeken, films, spelletjes, ze hadden een klimwand en hun eigen bioscoop. Dit was mijn favoriete hostel in NZ. Daarbij had ik ook nog leuke kamergenootjes. Die avond ging ik naar de bioscoop met mijn Canadese kamergenoot om The Danish Girl te zien. De volgende dag sprak ik met mijn nieuwe maatje van Stray af om de geisers en modderpoelen in Rotorua te verkennen. Het museum en de stadstuin is echt super mooi. De modderpoeltjes waren wat minder en de geur was bij vlagen niet uit te houden. 's Avonds haalden we met een groepje gratis pizza bij een reisorganisatie en gingen vervolgens met z'n allen naar een bar. Best gezellig, behalve dat ik qua gezondheid nog steeds niet de oude was en er alleen maar meer kwaaltjes bij kwamen. Ik maakte me de meeste zorgen om mijn keel, want ik hoestte al bijna een week, en mijn keel deed ontzettend pijn en was opgezet. Ik was nog steeds bezig met alle rompslomp voor de verzekering, vanwege mijn telefoon, en had geen zin om naar een dokter te gaan. Wat dat betreft begon ik Nederland wel een beetje te missen.

Op donderdag 4 februari ging ik naar de Redwoods, vlak buiten Rotorua, om te wandelen. De Redwoods zijn prachtig en ik vond het heerlijk om daar in mijn eentje door heen te struinen. Je kunt routes van verschillende lengtes kiezen en hoeft niet bang te zijn om te verdwalen want alles staat heel duidelijk aangegeven. Daarnaast kom je onderweg nog genoeg andere wandelaars en mountainbikers tegen.
Hierna was het tijd om Rotorua weer te verlaten. De bus kwam een uur te laat om me op te halen voor de oostkust. Eerst naar Gisborne, waar ik drie nachten zou blijven (omdat de bus volgeboekt was). Ik hoorde nog net op tijd dat er een dokter aan boord van de bus was. Ik vertelde hem over mijn keel en hij vond het geen probleem om me even na te kijken. Het was inderdaad ontstoken, maar zou over moeten gaan als ik veel (kamille thee) zou drinken. Als het langer dan 10 dagen zou duren moest ik naar een dokter voor antibiotica. Fijn zo'n gratis dokter bezoekje! Jammer dat ik de groep moest verlaten, maar verder had ik er geen probleem mee om alleen langer in Gisborne te blijven. Ik heb tenslotte genoeg tijd en Gisborne leek een leuk stadje aan het strand. Helaas begon de buschauffeur verhalen te vertellen die me een beetje afschrikten. Gisborne is een van de armere steden in NZ met veel werklozen en de meeste criminaliteit. Daarna begon ze ook nog over gangmembers die allerlei gekke dingen doen, waarna ik het liefst zo snel mogelijk weg wilde uit Gisborne. Toen ik op de volgende bus stapte was haar baas mijn nieuwe buschauffeur. Hij was geloof ik niet zo blij dat ze die gang verhalen had verteld. Ik heb verder geen gekke dingen meegemaakt in Gisborne hoor, maar het viel me wel op dat er veel zwervers en ongure types op straat waren. Het komt door de verhalen dat ik me heel onveilig voelde, want Auckland zit ook vol met daklozen e.d., maar daar had ik nooit problemen om er in mijn eentje 's avonds langs te lopen. Ze doen tenslotte niks.
In mijn hostel in Gisborne kwam ik weer een oude bekende tegen. Een Nederlander dit keer. Dat was wel fijn, want ik begon een beetje last van heimwee te krijgen. Ze zeggen dat de 3e maand voor iedereen het zwaarst is en dat het daarna weer beter gaat. Mijn derde reismaand was net begonnen, zo verklaarde ik. Mijn nieuwe buschauffeur was Jason. Een hele lieve en leuke Maori man die alle bustrips aan de oostkust regelt. Het is dus niet echt Stray maar hij werkt samen met Stray. De bussen zijn kleiner en het contact is iets persoonlijker. Hij is opgegroeid aan de oostkust en vertelt dus alles vanuit een persoonlijk perspectief. Daarnaast weet hij natuurlijk veel over alle Maori tradities en locaties waar we langskwamen. Hoewel ik met een leuk groepje reisde en ik mooie plaatsjes heb gezien, moet ik eerlijk bekennen dat ik niet overweldigd was door de oostkust. Het is uiteraard allemaal aan de kust met veel mogelijkheden voor wateractiviteiten, alleen was ik die dagen niet zo in de mood voor waterpret. De supermarkten waren zo duur dat ik niks durfde te kopen en de hostels waar we verbleven waren ook niet echt geweldig. Stiekem begon ik weer uit te kijken naar Rotorua en mijn favoriete hostel waar ik 2 nachten zou blijven. Eenmaal terug in Rotorua (de geur miste ik dan weer niet) deed ik eerst het hoognodige zoals de was en boodschappen, en boekte daarna meteen mijn tour naar Te Puia voor de volgende dag. Te Puia scheen echt een aanrader te zijn, en dat was het ook. Grote geisers, modderpoelen, interessante Maori cultuur en zelfs Kiwi's. Ik heb eindelijk een echte Kiwi gezien! Ze zijn veel groter dan ik had gedacht en ook heel snel. Hele interessante vogels. Ze zijn een soort kruising tussen vogels en zoogdieren. Het park was heel mooi en de grootste geiser spoot wel tot 30 meter hoog. Tip: als je ooit naar NZ gaat, bezoek dan Rotorua en Te Puia!

Vrijdag 12 februari stapte ik weer (helemaal gezond) op de volgende Stray bus. Dit keer op weg naar Lake Aniwhenua. Ook een heel arm gebied, maar een prima hostel en nog betere hosts. Het was een Maori stam (inclusief aangetrouwde andere stam) bestaande uit super vriendelijke, vrolijke en positieve mensen. Hier kregen we hangi als maaltijd. Hangi is een traditioneel Maori gerecht (alleen gegeten bij bijzondere gelegenheden) dat wordt verwarmd onder de grond. In Te Puia wordt dit verwarmd op de originele wijze (door de thermal area is de grond al heet genoeg) maar deze keer verwarmden ze de grond zelf. Verschillende lagen vlees, gevolgd door groentes, gaan onder de grond en worden bedekt met natte doeken. Vervolgens wordt alles ingegraven. Na twee uur worden het vlees en de groenten weer uitgegraven en heb je een heerlijke maaltijd. Nog een tip voor degenen die naar NZ willen komen: EET HANGI!! Het was een van de beste diners ooit. Verder was het weer mogelijk om activiteiten te doen en ik koos ervoor om een armbandje te weven van een special blad. Al met al leuke ervaringen in Lake Aniwhenua.

De volgende dag vertrokken we naar Taupo, maar niet voor we onderweg stopte bij een hot spring. Bijna iedereen sprong een achteraf gelegen beekje in, dat zo warm was als een heet bad! Ongelooflijk! Op veel plekken moet je hier voor betalen, maar onze buschauffeur kende dit gratis plekje. Heel handig.
In Taupo zou ik 2 nachten blijven, maar ik ben daar nu nog steeds en blijf daar tot zaterdag. Alle hostels in Wellington waren al volgeboekt en daarna kwam ik in de knoop met de bus. Uiteindelijk was de optie om twee nachten in een hotel in Wellington te verblijven, of nog 4 nachten langer in Taupo. De laatste optie is het goedkoopst. Bovendien vind ik Taupo een geweldige stad en heb ik hier mijn nieuwe lievelings hostel gevonden. Nieuwe tip als je ooit NZ bezoekt: Ga naar Taupo en verblijf minstens 3 nachten in Haka Lodge. Een super chill hostel met alles wat je nodig hebt. Schone moderne keukens en badkamers, fijne lounches, bedden met elk een eigen gordijntje voor privacy en een bedlampje!! En als klap op de vuurpijl: free unlimited WiFi! En dat allemaal voor maar NZ$26 per nacht. Wat wil een mens nog meer? Ik heb in andere hostels meer betaald voor minder.
Taupo heeft een groot centrum, maar rustige buitenwijken met mooie grote huizen. Het ligt aan Lake Taupo, waardoor je mogelijkheid tot zwemmen hebt en het ligt vlakbij de Huka Falls waar je goed kunt wandelen. Eventueel kun je zelfs naar Tangariro National Park om de Tangariro Alpine Crossing te doen, maar dat bewaar ik tot maandag. De Tangariro Crossing schijnt een van de mooiste wandeltochten te zijn die je kunt doen. Het is 19,4 km lang en komt onder andere langs Mt. Doom uit LOTR! Dus natuurlijk moet ik deze tocht ook doen. Ik hoop alleen wel dat ik fit genoeg ben om de tocht te volbrengen, en daarnaast loop je ook nog eens tussen 3 actieve vulkanen. Spannend dus! Als ik de tocht overleef laat ik jullie weten hoe het was.

Ellende en plezier

Soms is iets zo lang zo geweldig dat je je afvraagt wanneer het mis gaat. Vorige week gebeurde het dan; de eerste tegenvaller tijdens mijn reis. Omdat ik op dinsdag met mijn Duitse maatje zou vertrekken uit Paihia, hielden we maandagavond/nacht nog een afscheidsfeestje. Iedereen dronken, allemaal super gezellig, totdat ik ontdekte dat ik mijn telefoon kwijt was. Iedereen hielp me zoeken en ik heb meerdere keren naar mijn telefoon gebeld, maar geen succes. De eerste keren duurde het even voordat de telefoon overging op voicemail, maar kort daarna ging het ineens direct over op voicemail. Ik had de telefoon vlak voor het feesten opgeladen, dus de batterij kon nog niet op zijn. Dat betekent dat iemand hem dus heeft uitgezet! Hufters! Volgende dag de politie gebeld waardoor ik mijn bus naar Auckland bijna miste. In plaats van een ontspannen afscheid, een hoop stress. Dit had weer als resultaat dat ik de volgende dag (woensdag 27 januari) ziek begon te worden en een aantal dagen met koorts in het hostelbedje lag. Ik heb op mijn laatste dag nog wel een nieuwe telefoon kunnen kopen, waardoor ik me eindelijk weer compleet voel.
Zaterdag stapte ik weer op de Stray bus op weg naar Raglan. Ik was nog steeds niet top fit, maar was blij om Auckland weer uit te zijn. In Raglan heb ik weer nieuwe leuke mensen ontmoet, waardoor ik me mentaal weer beter voelde. Fysiek ben ik helaas nog niet helemaal de oude. In Raglan deed ik een Sunset Cruise en de volgende dag gingen we naar de Waitomo Caves. Dat was zo'n super gave ervaring! Klimmen, klauteren en zwemmen in een wetsuit door de grotten heen. De gloeiwormen waren ontzettend mooi om te zien. Een unieke ervaring die ik iedereen aanraad die ooit naar Nieuw-Zeeland gaat.
Afgelopen nacht verbleef ik (door een klein misverstand) in een hostel in Waitomo. Een welkome misverstand, want het gaf me de tijd om uit te rusten en de rest van mijn reis te plannen voor ik weer verder trek. Vanavond gaan we naar een traditioneel Maori huis waar we dineren, overnachten, zingen en de Haka (warrior dans) leren. Daarna staan Rotorua en Hobbiton op het programma!
Laat al die leuke dingen maar komen!

Goodbye Paihia

Mijn verblijf in Paihia komt alweer ten einde, wat dubbele gevoelens oplevert. Aan de ene kant wil ik graag verder reizen om de rest van Nieuw-Zeeland te zien. Paihia is simpelweg te klein om je lang te vermaken. Aan de andere kant heb ik het zo naar mijn zin hier met alle leuke mensen, dat ik het moeilijk vind om weer alleen verder te gaan. Ik ben er zo aan gewend geraakt dat ik steeds dezelfde mensen om me heen heb, dat ik uit mijn "sociale reismood" ben. Waar ik in het begin van mijn verblijf in The Mousetrap nog veel contact maakte met gasten, doe ik nu nog amper moeite om ze te leren kennen. Ze blijven toch maar kort.

Paihia is wel een heerlijk plaatsje om de zomer door te brengen. Er heerst een super relaxte vakantie sfeer. We gaan vaak naar het strand om even te zwemmen, of om alleen maar te liggen, te lezen en/of de slapen. Ik ben dan ook lekker bruin geworden en vooral mijn Engelse vrienden (die om de haverklap verbranden) zijn daar van onder de indruk. Het is wel vervelend dat je je zo goed moet insmeren. Dat is heel anders dan in Europa. Wist je dat de meeste mensen met huidkanker in AUS en NZ wonen? Vanwege een gat (of hele dunne plek) in de ozonlaag kun je hier binnen een kwartiertje verbranden. Als je je niet goed insmeert zie je na een dagje strand precies welke plekjes je gemist hebt. Wat hele grappige resultaten kan opleveren.

Oud en nieuw hier was geweldig! Voor mij de leukste oud en nieuw in jaren. Al stelde het vuurwerk niet zo heel veel voor. In NZ wordt vuurwerk vrijwel alleen door professionals afgestoken (voor 2-5 minuten), wat betekent dat je niet weken van te voren al knallen hoort (wat ik wel fijn vind), maar ook dat oud en nieuw vrijwel onmerkbaar dichterbij komt. Zelfs op 31 december zelf kreeg ik niet de indruk dat mensen er erg mee bezig waren. Het is hier niet zo'n big deal als thuis.

Op 31 december werkte ik een dagje voor Explore. Een organisatie die allemaal tours regelt hier in de Bay of Islands. Ik werkte als runner en plaats van mij uit te betalen kreeg ik 3 tripjes aangeboden. Prima, want anders zou ik dat geld toch gebruiken voor de trips die ik wilde doen, en de tours waren meer waard dan ik anders betaald zou krijgen. Goede deal dus. Zo ben ik met Caitlin een dag naar Urupukapuka Island geweest (zie foto's). Een prachtig eiland waar de zee zo helder is, dat je tot diep de grond nog kunt zien.

Gister (zaterdag 23 januari) heb ik de Dolphin Encounter tour gedaan. Als je ooit naar Paihia komt raad ik je echt aan om een boottour te doen. Dan zie je pas echt hoe mooi de Bay of Islands is. Tijdens de dolphin tour zag ik een groepje dolfijnen met twee baby dolfijntjes. Super schattig en speels waren ze. Kort daarna vonden we een andere groep dolfijnen waar we mee mochten zwemmen. Twee dolfijnen zwommen onder me door en kwamen zo dichtbij dat ik ze bijna aan kon raken. Dat deed ik niet, want dat mag niet (en stiekem vond ik dat ook wel een beetje eng). Tijdens deze tour leerde ik dat dolfijnen in het wil 60 jaar kunnen worden, maar in gevangenschap vaak maar een jaar of 5 worden omdat ze de wil om te leven verliezen! Heel sneu om te horen.

Dinsdag 26 januari reis ik na 6 weken in Paihia weer verder. Samen met de Duitse Lena vertrek ik eerst naar Auckland, waar we drie nachten blijven en daarna naar Hamilton waar we hopelijk samen Hobbiton kunnen bezoeken. Vanaf dan reis ik alleen verder met Stray. Heel spannend allemaal. Morgen nog de laatste dingetjes regelen en 's avonds drinken we allemaal tijdens ons afscheidsfeestje. Goodbye Paihia!

Vliegende wielen, zandboarden en blote voeten

Ik weet het, het duurde lang voor het volgende bericht kwam. Maar de tijd gaat zo snel en er gebeurt elke dag zo veel, dat ik er gewoon niet aan toe kom. Anyway, ik ben nu dus alweer een week in Paihia. In Auckland hebben we nog twee andere Nederlanders ontmoet, waar we veel mee optrokken. Zo zijn we met een groepje naar Mount Eden gewandeld. Mount Eden is een oude krater in Auckland. Vanaf daar kun je over de hele stad kijken. Het is erg mooi om te zien, helaas was het bewolkt en regenachtig weer.

Zaterdag 12 december vertrokken mijn reisgenoot N, mijn Engelse kamergenoot J en ik met de Stray bus naar Paihia. Het was de hele week in Auckland wisselvallig weer geweest en juist de dag dat we de hele dag in de bus zouden zitten werd het 25 graden. We waren een half uurtje onderweg en reden net op de snelweg toen we een harde klap hoorde en de bus uit balans raakte. Ik dacht eerst dat we een lekke band hadden, tot ik een wiel langs het raam zag vliegen. TWEE WIELEN WAREN VAN DE BUS AF GEVLOGEN!! De chauffeur wist de bus keurig tussen twee afslagen stil te zetten. Gelukkig waren er geen gewonden en hadden de wielen ook geen andere auto's geraakt. De NZ wegenwacht en politie kwamen om alles in goede banen te leiden, en na een half uurtje kwam een tweede bus die ons verder kon rijden. Eenmaal in Paihia (5 uurtjes rijden incl. tussenstops) gingen we meteen naar het strand. Ditmaal sliep ik in een luxe meidenslaapzaal, met eigen badkamer, handdoeken, keukentje en tv. Ik zou daar drie nachten blijven en vanaf dinsdag vertrekken naar het hostel aan de overkant (The Mousetrap) om daar te werken voor accomodatie.

Op zondag de 13e was er een excursie naar Cape Reinga, het noordelijkste puntje van NZ. Een erg leuke trip met een super enthousiaste gids. Een echte local en deels Maori ofzoiets (hij hoorde in ieder geval bij een of andere stam). Ik vind het erg grappig om te zien dat veel Nieuw-Zeelanders vrijwel constant op blote voeten lopen. Net hobbits wat dat betreft. En ze zijn heel trots op hun land. Zo vertelde mijn gids hoe fijn hij het vond dat NZ zo weinig inwoners heeft (4,8 milj). Hij wil absoluut niet dat er meer dan 5 miljoen inwoners komen, en als die wel komen roept hij de strijders van zijn stam bijeen en jagen ze iedereen weg met hun stokken!

Op weg naar Cape Reinga stopten we bij een regenwoud waar mijn gids nog een inheems lied voor ons zong, om ons welkom te heten. Heel leuk en interessant om van alles te horen over zijn stam en geloof. Eind van de ochtend waren we eindelijk bij Cape Reinga; een spirituele plek waar je in contact kunt komen met overleden dierbaren, maar ook de plek waar de Tasman Zee en de Pacific samenkomen. Heel bijzonder want je kunt echt de grens zien.

Na Cape Reinga reden we naar de zandduinen om te zandboarden. Je klimt dan op een zandduin en glijdt vanaf het topje op je buik met een board naar beneden. Op droog zand kun je een snelheid bereiken van 20 km/ph en als het zand nat is zelfs 40 km/ph. De klim naar boven was super zwaar en hoe hoger ik kwam hoe banger ik werd. Het was echter super leuk! Ik ben twee keer geweest en de tweede keer was zelfs beter omdat ik veel sneller ging. Daarna zit je nog wel de rest van de dag op zand te kauwen, maar het was het waard.

Ondertussen verblijf ik alweer een week in The Mousetrap waar ik elke ochtend schoonmaak in ruil voor accomodatie. Ik moet eigenlijk wel een tweede betaalde baan vinden, want NZ is duur! Ik zit met een gezellig groepje schoonmakers in dit hostel uit Engeland, Canada, Finland, Duitsland en Australie. Aankomende week is er een Christmas party en we doen secret Santa (lootjes trekken). Ik geniet elke dag van het zonnetje en ga regelmatig naar het strand. De reis voelt als een heerlijke vakantie en helemaal niet alsof ik in mijn eentje aan de andere kant van de wereld zit. Daarvoor lijkt (wat ik tot nu toe gezien heb) het te veel op Europa. En het is waar wat ze zeggen: als backpacker ben je nooit alleen (als je dat niet wil).

Liefs,

Roxanne

Weinig slaap, Botanische tuinen en turbulentie

Ben intussen alweer 2 dagen in Auckland. Phoe wat een reis was dat! Alles verliep gelukkig goed. Geen ernstige vertragingen, begage dat kwijt is geraakt of vliegrampen. Ik had alleen verwacht dat ik naast iemand van de groepsreis zou zitten, maar we zaten bijna allemaal uit elkaar. Gelukkig zat ik bij elke vlucht wel naast leuke mensen waar ik een kort praatje mee heb gehouden.

In Singapore werden we opgewacht door een hele vriendelijke vrouw. Zou informeerde ons over onze vlucht, het hotel en Singapore. Om ongeveer 22:30 (Singapore tijd) kwamen we aan in het hotel. Na een klein probleem met de kamers (3 mensen in een 2-persoons kamer) gingen we nog even de stad in om te eten. De volgende dag om 13:00 werden we door het lieve vrouwtje met een veel te grote bus opgehaald voor een stadstour. De tour duurde tot 5 uur waarna we rechtstreeks naar het vliegveld werden gebracht. De warmte in Singapore was wel even wennen. De tour bracht ons langs Little India, de oudste tempel in Singapore, een kunst galerie en de Botanische tuinen. Daar hebben we een groepsfoto laten maken, te zien in het fotoalbum. De tour was erg leuk en het was jammer dat de tijd zo snel voorbijj ging.

In Sydney namen we afscheid van de helft van de groep, want vier mensen bleven in Australie en de rest ging mee naar Auckland. Ik heb totaal geen problemen bij de douane gehad (waar ik voor vreesde na het zien van Border Security), maar in Australie vonden ze het wel nodig om me te controleren op explosieven. In Nieuw-Zeeland ging alles zo snel dat ik het bijna jammer vond. Een van mijn groepsgenoten had vanuit huis een heel overlevingspakket aan eten mee, maar alles mocht gewoon het land in. De Kiwi's zijn erg vriendelijk.

Auckland zelf valt me eerlijk gezegd een klein beetje tegen. Het geeft niet echt een bruisend stadsgevoel. De eerste dag liepen we door de stad en voor mijn gevoel had ik toen alles al gezien. Er zijn ook niet zoveel uitgaansgelegendheden als ik had verwacht. Verder hoopte ik dat het warmer zou zijn. 20 graden is prima, maar er staat veel wind en die maakt het koud. Vandaag hebben we het Auckland Art Galery bezocht en morgen gaan we na onze orientatie bij IEP naar de Sky Tower. Zaterdag rijd ik met de bus naar Paihia. Ik hoop dat het daar warmer is, want ik wil toch echt in december op het strand kunnen liggen.

Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs,

Roxanne