Wauw wat kan de tijd toch snel gaan. Ik merk dat ik tijd nodig heb om bij te komen van het reizen en alles op een rijtje te zetten. Er is veel gebeurd en ik heb veel gezien. Na mijn vorige verhaal stapte ik op een nieuwe Stray bus op weg naar Mourea. In de bus kwam ik een oude bekende tegen dus dat was heel gezellig, onder andere omdat we ontzettend moesten lachen om de buschauffeur. Dat is zonder de twijfel de leukste buschauffeur waar ik ooit mee heb gereisd. Het was een Maori man met een ontzettend vrolijke en grappige persoonlijkheid. Ik kan er verder over uitweiden, maar je had er gewoon bij moeten zijn.
In Mourea werden we verwelkomd in een Marae (traditioneel Maori huis). Er was een hele inwijding waarbij er werd gezongen en we allemaal met de neuzen elkaar aan moesten tikken. Het voelde een beetje awkward om te doen, maar het was wel grappig. Vervolgens werd er voor ons gedanst en leerden wij zelf ook een dans. De mannen leerden de Haka (warrior dance) en de vrouwen een andere dans waarvan ik helaas de naam ben vergeten.
De volgende dag (2 februari) reden we naar Rotorua, waar ik Hobbiton zou bezoeken; een van de redenen dat ik naar NZ ben gekomen. Ik had al van mensen gehoord dat het erg duur is voor wat je ervoor terugkrijgt en dat je niet bij de huisjes naar binnen kunt. Ik had hierdoor geen onrealistisch hoge verwachtingen. Als een echte LOTR/Hobbit fan, vond ik Hobbiton dan ook fantastisch. Alles wordt zo goed bijgehouden; het gras is groen en staan mooie bloemen en er vliegen overal vlinders. Het is net alsof je een sprookje binnenstapt. Het enige wat ik minder vond, was dat ik maar 15 minuten kreeg om naar de wc te gaan, drinken te halen en de giftshop te bezoeken. Want voor een LOTR giftshop heb ik natuurlijk minstens een uur nodig. Hun verlies, want anders had ik misschien meer gekocht.

Ik bleef 3 nachten in Rotorua, in een ander hostel dan de meeste Stray reizigers, dus was weer eventjes "alleen". Het hostel waar ik verbleef was super fijn. Ik sliep in een los eenpersoonsbed (dus geen stapelbed voor de verandering), had een groot kluisje, de keuken was modern en schoon, badkamers waren netjes en ik kreeg gratis WiFi (wel 2 GB per nacht, dus 6 GB wat ik niet allemaal gebruikte). Er waren fijne zitplekjes, boeken, films, spelletjes, ze hadden een klimwand en hun eigen bioscoop. Dit was mijn favoriete hostel in NZ. Daarbij had ik ook nog leuke kamergenootjes. Die avond ging ik naar de bioscoop met mijn Canadese kamergenoot om The Danish Girl te zien. De volgende dag sprak ik met mijn nieuwe maatje van Stray af om de geisers en modderpoelen in Rotorua te verkennen. Het museum en de stadstuin is echt super mooi. De modderpoeltjes waren wat minder en de geur was bij vlagen niet uit te houden. 's Avonds haalden we met een groepje gratis pizza bij een reisorganisatie en gingen vervolgens met z'n allen naar een bar. Best gezellig, behalve dat ik qua gezondheid nog steeds niet de oude was en er alleen maar meer kwaaltjes bij kwamen. Ik maakte me de meeste zorgen om mijn keel, want ik hoestte al bijna een week, en mijn keel deed ontzettend pijn en was opgezet. Ik was nog steeds bezig met alle rompslomp voor de verzekering, vanwege mijn telefoon, en had geen zin om naar een dokter te gaan. Wat dat betreft begon ik Nederland wel een beetje te missen.

Op donderdag 4 februari ging ik naar de Redwoods, vlak buiten Rotorua, om te wandelen. De Redwoods zijn prachtig en ik vond het heerlijk om daar in mijn eentje door heen te struinen. Je kunt routes van verschillende lengtes kiezen en hoeft niet bang te zijn om te verdwalen want alles staat heel duidelijk aangegeven. Daarnaast kom je onderweg nog genoeg andere wandelaars en mountainbikers tegen.
Hierna was het tijd om Rotorua weer te verlaten. De bus kwam een uur te laat om me op te halen voor de oostkust. Eerst naar Gisborne, waar ik drie nachten zou blijven (omdat de bus volgeboekt was). Ik hoorde nog net op tijd dat er een dokter aan boord van de bus was. Ik vertelde hem over mijn keel en hij vond het geen probleem om me even na te kijken. Het was inderdaad ontstoken, maar zou over moeten gaan als ik veel (kamille thee) zou drinken. Als het langer dan 10 dagen zou duren moest ik naar een dokter voor antibiotica. Fijn zo'n gratis dokter bezoekje! Jammer dat ik de groep moest verlaten, maar verder had ik er geen probleem mee om alleen langer in Gisborne te blijven. Ik heb tenslotte genoeg tijd en Gisborne leek een leuk stadje aan het strand. Helaas begon de buschauffeur verhalen te vertellen die me een beetje afschrikten. Gisborne is een van de armere steden in NZ met veel werklozen en de meeste criminaliteit. Daarna begon ze ook nog over gangmembers die allerlei gekke dingen doen, waarna ik het liefst zo snel mogelijk weg wilde uit Gisborne. Toen ik op de volgende bus stapte was haar baas mijn nieuwe buschauffeur. Hij was geloof ik niet zo blij dat ze die gang verhalen had verteld. Ik heb verder geen gekke dingen meegemaakt in Gisborne hoor, maar het viel me wel op dat er veel zwervers en ongure types op straat waren. Het komt door de verhalen dat ik me heel onveilig voelde, want Auckland zit ook vol met daklozen e.d., maar daar had ik nooit problemen om er in mijn eentje 's avonds langs te lopen. Ze doen tenslotte niks.
In mijn hostel in Gisborne kwam ik weer een oude bekende tegen. Een Nederlander dit keer. Dat was wel fijn, want ik begon een beetje last van heimwee te krijgen. Ze zeggen dat de 3e maand voor iedereen het zwaarst is en dat het daarna weer beter gaat. Mijn derde reismaand was net begonnen, zo verklaarde ik. Mijn nieuwe buschauffeur was Jason. Een hele lieve en leuke Maori man die alle bustrips aan de oostkust regelt. Het is dus niet echt Stray maar hij werkt samen met Stray. De bussen zijn kleiner en het contact is iets persoonlijker. Hij is opgegroeid aan de oostkust en vertelt dus alles vanuit een persoonlijk perspectief. Daarnaast weet hij natuurlijk veel over alle Maori tradities en locaties waar we langskwamen. Hoewel ik met een leuk groepje reisde en ik mooie plaatsjes heb gezien, moet ik eerlijk bekennen dat ik niet overweldigd was door de oostkust. Het is uiteraard allemaal aan de kust met veel mogelijkheden voor wateractiviteiten, alleen was ik die dagen niet zo in de mood voor waterpret. De supermarkten waren zo duur dat ik niks durfde te kopen en de hostels waar we verbleven waren ook niet echt geweldig. Stiekem begon ik weer uit te kijken naar Rotorua en mijn favoriete hostel waar ik 2 nachten zou blijven. Eenmaal terug in Rotorua (de geur miste ik dan weer niet) deed ik eerst het hoognodige zoals de was en boodschappen, en boekte daarna meteen mijn tour naar Te Puia voor de volgende dag. Te Puia scheen echt een aanrader te zijn, en dat was het ook. Grote geisers, modderpoelen, interessante Maori cultuur en zelfs Kiwi's. Ik heb eindelijk een echte Kiwi gezien! Ze zijn veel groter dan ik had gedacht en ook heel snel. Hele interessante vogels. Ze zijn een soort kruising tussen vogels en zoogdieren. Het park was heel mooi en de grootste geiser spoot wel tot 30 meter hoog. Tip: als je ooit naar NZ gaat, bezoek dan Rotorua en Te Puia!

Vrijdag 12 februari stapte ik weer (helemaal gezond) op de volgende Stray bus. Dit keer op weg naar Lake Aniwhenua. Ook een heel arm gebied, maar een prima hostel en nog betere hosts. Het was een Maori stam (inclusief aangetrouwde andere stam) bestaande uit super vriendelijke, vrolijke en positieve mensen. Hier kregen we hangi als maaltijd. Hangi is een traditioneel Maori gerecht (alleen gegeten bij bijzondere gelegenheden) dat wordt verwarmd onder de grond. In Te Puia wordt dit verwarmd op de originele wijze (door de thermal area is de grond al heet genoeg) maar deze keer verwarmden ze de grond zelf. Verschillende lagen vlees, gevolgd door groentes, gaan onder de grond en worden bedekt met natte doeken. Vervolgens wordt alles ingegraven. Na twee uur worden het vlees en de groenten weer uitgegraven en heb je een heerlijke maaltijd. Nog een tip voor degenen die naar NZ willen komen: EET HANGI!! Het was een van de beste diners ooit. Verder was het weer mogelijk om activiteiten te doen en ik koos ervoor om een armbandje te weven van een special blad. Al met al leuke ervaringen in Lake Aniwhenua.

De volgende dag vertrokken we naar Taupo, maar niet voor we onderweg stopte bij een hot spring. Bijna iedereen sprong een achteraf gelegen beekje in, dat zo warm was als een heet bad! Ongelooflijk! Op veel plekken moet je hier voor betalen, maar onze buschauffeur kende dit gratis plekje. Heel handig.
In Taupo zou ik 2 nachten blijven, maar ik ben daar nu nog steeds en blijf daar tot zaterdag. Alle hostels in Wellington waren al volgeboekt en daarna kwam ik in de knoop met de bus. Uiteindelijk was de optie om twee nachten in een hotel in Wellington te verblijven, of nog 4 nachten langer in Taupo. De laatste optie is het goedkoopst. Bovendien vind ik Taupo een geweldige stad en heb ik hier mijn nieuwe lievelings hostel gevonden. Nieuwe tip als je ooit NZ bezoekt: Ga naar Taupo en verblijf minstens 3 nachten in Haka Lodge. Een super chill hostel met alles wat je nodig hebt. Schone moderne keukens en badkamers, fijne lounches, bedden met elk een eigen gordijntje voor privacy en een bedlampje!! En als klap op de vuurpijl: free unlimited WiFi! En dat allemaal voor maar NZ$26 per nacht. Wat wil een mens nog meer? Ik heb in andere hostels meer betaald voor minder.
Taupo heeft een groot centrum, maar rustige buitenwijken met mooie grote huizen. Het ligt aan Lake Taupo, waardoor je mogelijkheid tot zwemmen hebt en het ligt vlakbij de Huka Falls waar je goed kunt wandelen. Eventueel kun je zelfs naar Tangariro National Park om de Tangariro Alpine Crossing te doen, maar dat bewaar ik tot maandag. De Tangariro Crossing schijnt een van de mooiste wandeltochten te zijn die je kunt doen. Het is 19,4 km lang en komt onder andere langs Mt. Doom uit LOTR! Dus natuurlijk moet ik deze tocht ook doen. Ik hoop alleen wel dat ik fit genoeg ben om de tocht te volbrengen, en daarnaast loop je ook nog eens tussen 3 actieve vulkanen. Spannend dus! Als ik de tocht overleef laat ik jullie weten hoe het was.